کتاب کلو

در برشی از کتاب کلو می‌خوانیم:

در همین جنگ خودمان بودند فرماندهانی که از نیروها و مخصوصاً بسیجی ها تشکر می کردند. حسین محبتش را در عمل نشان می داد. به بچه ها سخت نمی گرفت، ولی من هیچ وقت ندیدم از رزمنده ها تشکر کند که به جبهه آمده اند. چند باری گفت: «حسب فرمان امام به جبهه آمده ایم و به وظیفه مان عمل میکنیم درباره خودش هم همین طور بود هیچ وقت هیچ کس ندید حسین جایی بنشیند و بگوید در فلان عملیات موفق عمل کرده ام یا باید به من درجه بدهید یا مرخصی بیشتر بدهید. اگر میخواست بماند می‌ماند و اگر نمی‌خواست برمی‌گشت سبزوار تا مدتی استراحت کند تا دوباره برگردد منطقه در تمام مدتی هم که سبزوار بود مشغول کادرسازی بود؛ یا به روستاها و شهرهای مجاور می رفت و برای جذب نیرو سخنرانی می‌کرد؛ یا به خانواده‌های شهدا و جانبازان سر می‌زد.

بارها به حسین پیشنهاد مسئولیت خاص می شد، ولی قبول نمی کرد. همین بچه هایی را که ازشان تشکر نمیکرد تا سرحد مرگ دوست داشت. از سال ۶۱ که بعد از شهادت مصطفی اکرمی فرمانده گردان شد تا پایان جنگ فرمانده گردان ولی الله ماند. می خواست فرمانده گردان بماند و تا آخر هم ماند. کسی را سراغ ندارم که با وجود پیشنهاد فرماندهی لشکر یا تیپ در همان موقعیت فرماندهی گردان بمانند. آن هم گردان ولی الله که غیر از مجنون و یک موقعیت دیگر در همه عملیات ها خط شکن بوده